ΠΡΟΤΥΠΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ...

Για όσους δεν το ξέρουν ή δεν το 'χουν πληροφορηθεί: Αύριο 9 του Δεκέμβρη είναι "η διεθνής ημέρα κατά της διαφθοράς".

Τουτέστιν, δε μας φτάνει που ζούμε μέσα στη διαφθορά, ο ξέρουμε, το παλεύουμε, και το "ανεχόμαστε", αλλά επιπλέον φτάσαμε και στον παραλογισμό να το... "γιορτάζουμε" κιόλας, όσοι το γιορτάζουν!

Και μετά τη διασκέδαση, το πρωί της 10ης Δεκεμβρίου θα ξαναγυρίσουν πίσω στις άλλες 364 ημέρες της διαφθοράς, περιμένοντας την επόμενη "Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς της 9ης Δεκεμβρίου του 2010 για να το ξαναγιορτάσουν...

Από την άλλη ίσως λανθασμένα να την αποκαλούν "γιορτή" αφού γιορτή δεν είναι αλλά και πώς αλλιώς; Να την πουν επέτειο; Ούτε επέτειος είναι!

Ίσως γι' αυτό εκείνοι που την εφηύρανε, να την τοποθέτησαν στη κατηγορία "Παγκόσμιες ημέρες"!

Στην Ελλάδα είμαστε οι πρώτοι σε διαφθορά σαν λαός, πολιτική και πνευματική ηγεσία...

Έτσι μας αποδίδουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και ο κόσμος όλος, είναι μια διαπίστωση που πρέπει σαν έθνος και σαν λαό να μας προβληματίσει. Ενα κράτος που ανθεί η πελατειακή συνάφεια εξουσιαστών και εξουσιαζομένων.

Μια νομεγκλατούρα με αμοραλιστικές καταβολές, με μια γραφειοκρατία όπου το γρηγορόσημο αποτελεί το σημείο κατατεθέν του δημοσίου βίου και η δωροδοκία θέμα ρουτίνας για όλες τις μεγάλες πόρτες...

Ο συνδικαλισμός χρησιμοποιείται ανέκαθεν από τους εργατοπατέρες του χώρου ως εφαλτήριο για την είσοδό τους στην κεντρική πολιτική σκηνή με τα περισσότερα προνόμια, εις βάρος των "εργαζόμενων" αγελών που τους ακολουθούν και τους στηρίζουν.

Οι Επιχειρηματίες δεν μπορούν να διαπλεχθούν μόνοι τους. Πάντα με κομματικά πρόσωπα διαπλέκονται...

Όπου εμείς από την πλευρά μας να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, για να δώσουμε στους κερδοσκόπους την ευκαιρία να ρουφήξουν το αίμα μας μέχρι την τελευταία σταγόνα

Μεγαλογιατροί αρνούνται σοβαρές ιατρικές πράξεις χωρίς το περίφημο φακελάκι. Η ελίτ του πλούτου ζει περισσότερο. Δεν την απασχολούν οι λίστες φαρμάκων ή οι λίστες αναμονής σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο. Μπορεί να δώσει παράταση στη ζωή της που κινδυνεύει από ανίατες ασθένειες, αφού έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει πρωτοποριακές πανάκριβες θεραπείες.

Δικαστές χρηματίζονται από μεγαλοδικηγόρους επιχειρηματιών ή εγκληματιών, κάποιοι από το σύνολο τους αλλά αρκετοί για να μειώσουν το μέγα αίσθημα του δικαίου στην ψυχή του απλού λαού.

Οι τράπεζες ασκούν ανεμπόδιστη νομική τοκογλυφία.

Ανθρωποκτονίες, ληστείες, ηθικοί εκτραχηλισμοί μυριάδων διοικητικών υπαλλήλων, αστυνομικοί που συναλλάσονται με τους νονούς της αμαρτωλής νύχτας σε ό,τι έχει σχέση με τον ποινικό κώδικα...

Δήμοι, πολεοδομίες, συντεχνίες πώλησης διπλωμάτων οδήγησης, συνεταιρισμοί συμφερόντων, πολιτικοί πατρόνες διεφθαρμένων κουμπάρων, κρατούν τα πρωτεία. Αυτό είναι και παραμένει το ηθικό τοπίο της χώρας που προσπαθεί να βγει από τα προβλήματα της...

Με πολλά εμπόδια και τρικλοποδιές από ένα σάπιο σύστημα που μόνο την ευτέλεια της ανθρώπινης υπόστασης απεργάζεται, και τον ανηθικισμό προάγει σε όλες τις μορφές του δημοσίου και κοινωνικού βίου των Ελλήνων...

Αυτά και μόνο αυτά είναι τα ηθικά διδάγματα που παίρνουν οι νέοι, από τα τηλεοπτικά παράθυρα της αγράμματης ασυναρτησίας και του εξειδικευμένου βερμπαλισμού.

Μαθαίνουν σε καθημερινή βάση ότι αυτό που αληθώς αξίζει στη ζωή είναι η φιλοσοφία του υπογαστρίου, ο εύκολος πλουτισμός, τα είδωλα του ποδοσφαίρου, η επιτυχημένη εξαπάτηση του συνανθρώπου, και προπάντων η ευτέλεια της προσωπικότητας σε ένα απαράδεκτο ζαμανφουτισμό.

Και από πού τάχα οι νέοι άνθρωποι να αντλήσουν διδάγματα και σοφία;

Από μια στρεβλή παιδεία ένα εκτροφείο νεαρών αμαθών παπαγάλων με βολεψάκηδες εκπαιδευτικούς ως επί τι πλείστον;

Ένα παπαδαριό φαρισαϊκής ηθικής πλην μετρημένων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν απλώς το πρώτο, με κατοχυρωμένο ρόλο στα της πολιτείας που δεν τον αποχωρίζεται εύκολα, σε αγαστή συνεργασία με πολιτικά πνευματικά τους τέκνα;

Τι μπορούν καλόν και αγαθόν να δώσουν πια στον λαό οι εξουσιολάγνοι πολιτικοί, πέραν από τα στερεότυπα ενός αναξιόπιστου κοινοβουλευτικού βερμπαλισμού που μόνο αυτοί ξέρουν να αναπαράγουν με δεινή πράγματι μαεστρία;

Και ο αμοραλισμός και η αποσύνθεση της κοινωνικής διάταξης ευτελών πράξεων, δεν είναι φυσικά αποκλειστικό κουσούρι της μικρής Ελλάδας. Μα είναι παγκόσμιο φαινόμενο δραματικής διαπίστωσης.

Βεβαίως η πρωτιά της ντροπής και της καταισχύνης που μας αποδίδουν είναι υποκριτικά υπερβολική, χωρίς ενδελεχή τεκμηρίωση. Υπάρχουν μοραλιστές και έντιμοι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο του αφιλοσόφητου παραλογισμού, και είναι πολλοί και αφανείς στην ουμανιστική τους μετριοφροσύνη.

Μα εξακολουθούν να παραμένουν ΑΦΑΝΕΙΣ!